حرفهای نو

بسم الله

راستش این است که روزها با همه دلتنگی‌ای که برای نوشتن دارم، اما نمی‌توانم. نمی‌شود اصلا. انگار هیچ ندارم برای سرسفره گذاشتن. همه جا پر است از حرفهای مهم و کتابهای خواندنی و آدمهای عمیق. زمانی بود که دنبال حرف زدن بودم. دنبال کلمه‌های جدید، حرفهای نو. حالا اما مدتی است به سکوت رسیده‌ام از بس زندگی پر است از کلمه‌های خاموش خدا که بی صدا و آرام، با راه رفتنشان، با لبخند و نگاهشان، جهان را از حرفهای نو پر می‌کنند. اگر این روزگار گذشت و از پس خواندن دوباره آدمها و خوانش مکرر جهان، حرف درخوری روزی‌ام شد، لقمه لقمه‌اش می‌کنم و سر این سفره می‌گذارم. برایم دعا کنید و مرا ببخشید.