چهارصد و یازده

به نظر می‌رسد درگیر فرعیات شده‌ایم و از اصل جامانده‌ایم. جوان‌ترهایی را می‌بینم که تا دلت بخواهد کتابهای عرفانی و شرح حال اولیای الهی را دارند و از ریزترین ماجراهای منقول و مکاشفات فلان ولی خدا مطلع‌اند اما در فهم اصول دین و شناخت مبانی اعتقادی شیعه درمانده‌اند و این دردناک است؛ چرا که فکر میکنم فهم این دست مکاشفات و درک آن حالات و دریافت‌های عرفانی اولا در قد و اندازه امثال من نیست، ثانیا این دست مسائل خیلی شخصی است و نسخه پیچیده شده برای آن عارف بالله که شرحش بعضا در این کتابها آمده جنبه عمومی ندارد و قابل توصیه به دیگران نیست. اگر شناخت دقیق یک ولی خدا خوب و مستحب است که هست، شناخت اصول اعتقادی و معصومین علیهم السلام واجب نیست؟‌

+عزاداریها قبول. ماجور باشید الهی.

+ با ادای احترام تمام قد به تمام اولیای الهی که خاک پایشان هم نیستم.

+ یک جمله قدیمی از آقای پناهیان در گوشم زنگ می‌زند: مردم آخرالزمان در شناخت اولویت‌ها دچار مشکل می‌شوند.

+ إِذَا أَضَرَّتِ النَّوَافِلُ بِالْفَرَائِضِ فَارْفُضُوهَا/ حکمت 271 نهج البلاغه

+ دو کتاب اعتقادی مفید که به کار نوجوانان هم می‌آید: اصول عقاید امامیه آیت الله جعفر سبحانی/ راهنمای حقیقت آیت الله سبحانی.

+ المستغاث بک یا صاحب الزمان

حب الحسین یجمعنا

کاش همیشه همینجوری دور هم جمعمان کنی. کاش همیشه همینجوری ما را دور یک سفره، کنار هم بنشانی و مثل وقتهایی که قرار است توی یک قاب جمع شویم، مجبورمان کنی کمی مهربانتر بنشینیم تا توی عکس جا بشویم. کاش این عکس گرفتن تا قیامت طول بکشد و کسی فلاش نزند و 3 را نگوید تا ما همیشه لبخند بزنیم و دستمان دور گردن هم بماند. حالا که یک خط در میان، پیام‌های مجالس آخر ماه می رسد، میترسم بعد از پیراهن مشکی ها و کتیبه‌ها، بعد از جمع شدن موکب‌ها و باندهایی که "هلابیکم" ملاباسم را پخش می کنند، بعد از بسته شدن در خانه‌ عراقی‌ها، همه چیز تمام شود، سفره جمع شود و ما مثل همه روزهای دیگر سال، برویم سراغ زندگی خودمان و دور شویم از هم و اصلا یادمان برود دلتنگ هم شویم. اگر تو هستی، که هستی. اگر دوستت داریم که داریم، پس این محبت، این حب همه سال می‌تواند جمعمان کند. می‌تواند کنار هم نگه‌مان دارد. گاهی فکر می‌کنم اصلا شاید نشستن این سالهای ما کنار هم، اینقدر مهربان، اینقدر تنگاتنگ آرزوی تو بوده، آرزوی تو هست. که خودت اولین کسی بودی که همه را در یک خیمه‌ و سر یک سفره جمع کردی. غلام سیاه را کنار بریر که شیخ القرا بود نشاندی. زهیر را کنار قاسم. حر را کنار عباس...و عشق به تو، می‌تواند هنوز هم و تا همیشه همه ما را که شاید بی ربط ترین آدم‌ها به هم هستیم، کنار هم جمع کند.

اقلدک الدعا

عرب‌ها یک اصطلاح دلنشین دارند بجای «التماس دعا». وقتی کوله‌ات را بسته‌ای و می‌گویی عازمم؛ فی‌الفور دعا را گردنبندی می‌کنند و می‌اندازند گردنت تا پای هر عمود، هر وقت چشم‌هایت پر اشک شد، دلت شکست، چانه‌ات لرزید، دستت به ضریح رسید، چشمت به گنبد افتاد، دست بکشی روی گردنبند و یادشان کنی. عرب‌ها بجای التماس دعا، لطیف و شاعرانه می‌گویند«اقلدک الدعا»*. تو هم در جواب بجای «اگر لایق و قابل باشم چشم» باید بگویی «و انت من اهل الدعا» یعنی تو هم در تنهایی غریب جاماندن، در شکستگی‌ات وقت سلام از راه دور، وقت بدرقه این و آن، دعایم کن که کسی نمی‌داند پای تاول زده من بیشتر خریدار دارد یا دل هزار تکه تو... 

* «اسئلک الدعا» هم اصطلاح دیگری است برای درخواست دعا. 

+ المستغاث بک یا صاحب الزمان 

+ اینجا مثل خانه خودمان راحتم، راحتم که از هر دری می‌نویسم. با کشکول شدن کوچکهای بزرگ مشکلی ندارید؟